భారతదేశం శతాబ్దాలుగా ఆశ్రయం కోరిన వారిని కంటికి రెప్పలా కాపాడుతూ వస్తోంది. గుజరాత్లోని సురేంద్రనగర్ జిల్లా ములి పట్టణంలో 1474లో జరిగిన ఒక సంఘటన దీనికి నిదర్శనం. ఒక అడవి కోడిని వేటగాళ్ల నుండి రక్షించే క్రమంలో దాదాపు 140 నుండి 200 మంది రాజపుత్రులు, బ్రాహ్మణులు, రబారీలు తమ ప్రాణాలను అర్పించారు. ఒక చిన్న పక్షి ప్రాణం కోసం వందలాది మంది త్యాగం చేసిన ఈ గడ్డపై, ఆశ్రయం కోరి వచ్చిన మిత్రురాలైన షేక్ హసీనాను బంగ్లాదేశ్కు అప్పగించే అవకాశం లేదని విశ్లేషకులు అభిప్రాయపడుతున్నారు.
బంగ్లాదేశ్లో చెలరేగిన విద్యార్థి ఉద్యమం మరియు రాజకీయ సంక్షోభం కారణంగా షేక్ హసీనా 2024 ఆగస్టు 5న భారత్కు వచ్చారు. ఆమెపై బంగ్లాదేశ్ కోర్టులు మరణశిక్ష విధించినప్పటికీ, భారత్ ఇప్పటివరకు ఆమెను అప్పగించే అంశంపై స్పందించలేదు. మన ఇతిహాసాలైన రామాయణంలో విభీషణుడికి శ్రీరాముడు అభయం ఇవ్వడం, తన ఒడిలో పడ్డ పావురాన్ని కాపాడటానికి శిబి చక్రవర్తి తన శరీర మాంసాన్ని కోసి ఇవ్వడం వంటి ఉదాహరణలు భారతీయుల ‘అతిథి దేవోభవ’ మరియు ‘శరణాగత రక్షణ’ ధర్మాన్ని చాటుతున్నాయి.
ఆధునిక చరిత్రలోనూ భారత్ తన ధర్మానికి కట్టుబడి ఉంది. 1959లో టిబెట్ ఆధ్యాత్మిక గురువు దలైలామా చైనా నుండి పారిపోయి రాగా, అప్పటి ప్రధాని నెహ్రూ ఆయనకు మరియు వేలమంది బౌద్ధులకు ఆశ్రయం ఇచ్చారు. దీనివల్ల చైనాతో యుద్ధం (1962) సంభవించినా భారత్ వెనకడుగు వేయలేదు. అదేవిధంగా, 1975లో తన తండ్రి ముజిబుర్ రహ్మాన్ హత్య తర్వాత కూడా హసీనా భారత్లోనే ఆరేళ్ల పాటు తలదాచుకున్నారు. చట్టాలు, ఒప్పందాలు ఉన్నప్పటికీ, భారతీయులను మార్గనిర్దేశం చేసేది ఉన్నతమైన ధర్మ సూత్రాలేనని, ఆశ్రయం కోరిన వారిని తోడేళ్లకు అప్పగించే చరిత్ర మనది కాదని ఈ కథనం స్పష్టం చేస్తోంది.
